Historia

     Najstarszą częścią wioski jest Dambina. W 1286 roku otrzymali ją jemielniccy Cystersi. W 1325 roku książę Albert strzelecki podarował klasztorowi jemielnickiemu dziesięcinę z Gąsiorowic, co następnie potwierdził w 1342r. W 1361r. Gąsiorowice były podzielone na wieś i dobro rycerskie, które leżało na prawym brzegu rzeki Jemielnicy. W omawianych czasach wieś nazywała się Gansorowicz. W 1436r. funkcjonowała nazwa Gansorowicz a w 1526r. Husarowitz. Ostatnia nazwa kryje w sobie słowa: hus i husar, co znaczy gęś i pastuch gęsi. Według mnicha Roberta Sambuciusa mieszkańcy Gąsiorowic w 1662 roku płacili proboszczowi kościoła w Jemielnicy 10 groszy śląskich. Kolejne 10 groszy śląskich oddawano w formie świętopietrza do Rzymu. W tym roku we wsi mieszkało 195 katolików i 3 niekatolików. W 1679 roku wybuchła w Opolu dżuma na którą zmarło 900 osób. Następnie choroba dotarła do Strzelcec i w latach 1680-1683 zmarło tu 114 osób. Mieszkańcy Gąsiorowic kupowali w Strzelcach ubrania po zmarłych i tym sposobem epidemia i śmierć dotarły do wsi. W tym czasie właścicielem wsi była rodzina Smeskal. Na początku XVIII wieku połowę Gąsiorowic kupił hrabia strzelecki Karol Colonna a drugą połowę wraz z dobrem rycerskim klasztor w Jemielnicy. Na Wielkanoc 1718 roku w kościele parafialnym w Jemielnicy naliczono 100 komunii z Gąsiorowic. W 1725 roku we wsi były dwa młyny o jednym kole a ich właściciele nazywali się Jan Jarosch i Grzegorz Zmarzły. Z powodu nieurodzajnych gruntów niektóre pola były przez 12 lat nie obsiane. W 1734 roku Gąsiorowice nawiedziła potężna wichura, która wyrządziła ogromne szkody w lasach i budynkach. W 1763 roku we wsi było 15 wolnych gospodarzy i młynarzy, 19 zagrodników i 1 chałupnik. W 1765 roku wybudowano w Gąsiorowicach przędzalnię. Do klasztoru w Jemielnicy należały wtedy 21 gąsiorowickie pasieki i 232 owce. W 1784 roku Gąsiorowice liczyły 207 mieszkańców. Było tu 23 gospodarzy, 32 zagrodników, 6 chałupników i 2 młynarzy. Na początku XIX stulecia Gąsiorowice liczyły 296 mieszkańców, w połowie wieku 637, a pod koniec 585. W 1809 roku do wsi należały lasy, łąki i piaszczyste grunty. Kiedy w 1810 roku zlikwidowano klasztor jemielnicki jego posiadłość gąsiorowicką bez lasów kupił hrabia Andrzej Renard ze Strzelec. Wieś tworzyły 63 domy, folwark i królewska strażnica leśna. Gąsiorowice podlegały administracyjnie i sądowo urzędowi w Jemielnicy, kierowanemu przez sędziego Adamiczka ze Strzelec. W 1864 roku w skład Gąsiorowic wchodziły: wieś, dwa folwarki i Bokowe. We wsi było 101 domów mieszkalnych i 64 budynki gospodarcze. Mieszkało tu 21 gospodarzy, 18 zagrodników i 46 chałupników. Łącznie z lasami było tu 1172 ha gruntów. Uprawiano głównie zboża i kartofle. We wsi były 2 młyny, karczma, 2 szewców, 2 krawców, 2 stelmachów, kołodziej, rzeźnik, 4 kowali, bednarz.
     Bokowe prawdopodobnie zostało założone przez osadnika o nazwisku Bok. W 1905 roku Bokowe podzielono na dwie części: jedna należała do Gąsiorowic a druga do Łazisk. W części należącej do Gąsiorowic mieszkało 60 osób. Do wsi należał również forwark Wernerau, który założył w 1817 roku radca sądowy Werner ze Strzelec. Zajmował on obszar 49 ha gruntów między Gąsiorowicami a Szczepankiem. Hodowano w nim 200 uszlachetnionych owiec. Do Gąsiorowic należał także Szczepanek. Po I wojnie światowej jedna część Szczepanka należała do Gąsiorowic a druga do Dziewkowic. W 1905 roku Gąsiorowice łącznie ze Szczepankiem i Bokowym liczyło 763 mieszkańców a w 1939 roku 1367. W 1936 roku obszar wsi wynosił 1015 ha. W szkole powstałej pod koniec XIX wieku uczył jeden albo dwóch nauczycieli. Od 1936 roku wieś przyjęła nazwę Quellental, a od 1945 roku Gąsiorowice.

                                                                                                                    ::: [C] Gąsiorowice 2005           |          projekt-SC :::